Peursumseweg 53, Giessenburg
info@egelantierseizoenen.nl

oktober-column 2021: 3-4 Majoor Bos

Seizoen, seizoen wat ga je nu doen 

Chris Coolsma

Majoor Bos

Welke beelden komen het eerste op het scherm van je geheugenprojector als je de naam van een plaats hoort?
Zeg Zeist en ik zie de Platolaan, waar ik geboren ben. Niet het huis, maar de laan met kinderen die slagbal spelen onder de berkenbomen. Zeg Amsterdam en ik denk aan de van Baerlestraat bij het Concertgebouw. Niet het gebouw maar mijn broer in de Kleine zaal, een rammelend kopje koffie in de hand, mensen die verstoord omkijken omdat we te laat zijn. Mijn broer is altijd te laat. Zeg Utrecht en ik denk aan het Amsterdam-Rijn kanaal en iemand die op me wacht op een bankje bij het water. Een beslissend moment in ons leven, weet ik vijftig jaar later. Zeg Apeldoorn en ik denk aan een stille kamer met een tikkende klok waar ik ontdek hoe leuk studeren is, na vele verprutste jaren in Amsterdam. Etensgeuren waaien binnen. Bach fluitend loop ik de trap af. Dat komt door dat ritme van de klok. Zeg Scheveningen en een dronken man doemt uit het verleden op. We wandelen langs de boulevard. De man, met een verwarde haardos, in een keurig beige pak, loopt met zijn poedeltje naar zijn fiets. Daar aangekomen kijkt hij beurtelings naar het hondje en de fiets. Dan stopt hij het poedeltje onder de snelbinders terwijl hij mompelt: ‘zo mormel, jij zit tenminste goed’. Wankelig fietst hij weg, het diertje piept. Denk je heel even verder, dan waaieren de herinneringen uit en lopen allerlei films dooreen. Maak daar maar eens een verhaal van. Ik stel scherp.

 

Zeg ’t Harde en ik denk aan ‘mijn’ majoor, eveneens nogal beschonken, bij de gesloten overweg. Hij heeft weer eens een keurig verpakt visje meegenomen uit de keuken van het officiershotel en wil op zijn fiets stappen. Eerst houdt hij het visje links vast, maar met een hand aan het stuur kan hij geen evenwicht bewaren. Dan houdt hij het visje rechts vast. Zelfde probleem. Hij kijkt rond en legt het visje op een hekpaal, bestijgt de fiets, maar kan het visje niet bereiken. Hij zet de fiets dichter bij de hekpaal en warempel, het lukt. Hij zit in het zadel, visje in de hand, wil wegfietsen, maar de bomen gaan weer dicht. Herhaling.

Majoor Bos ziet er altijd uit om door een ringetje te halen, stram, gladgeschoren. Ik ben zijn duvelstoejager geworden na een ongeluk waarbij ik bijna mijn pink verloor. Hij heeft het nog even als opzettelijke zelfverwonding benoemd (ik kan niet mee naar een oefening en moet mijn functie opgeven), maar nu heeft hij me in arren moede bij hem in zijn kamer geplaatst. We zitten naast elkaar. Ik ben zijn secretaris geworden. De majoor houdt nogal van innemen, voor de lunch en voor het diner, dat hij daarna thuis geniet met zijn elegante vrouw, beroemd in de kazerne. Het is een uur of twee. Een slaperig uur. Hij is hij weer keurig dronken. Een generaal belt. Ik verbind hem door. De majoor luistert kort en gebaart dat we allebei onder het bureau moeten gaan zitten. Het gesprek is topgeheim, fluistert hij. Er wordt weer gebeld, door een andere generaal. Ik verbind hem door op het andere toestel op het bureau van de majoor. Even luistert hij met de hoorns tegen beide oren gedrukt. Dan fluistert hij: ‘ik laat u samen even overleggen’ en legt de telefoonhoorns omgekeerd tegen elkaar op de grond, microfoon tegen luidsprekertje, vinger op zijn lippen. Het blijkt over een commandantinspectie te gaan. Met een dag voorbereiding moet de majoor tonen dat zijn onderdeel paraat is. Deel daarvan is een parade met het hele eskadron, tot achter de oren gepoetst. Rond de hondertwintig man. De majoor moet die hele troep rondcommanderen op het centrale exercitieterrein. Hij staat op enige afstand en moet iedereen bereiken met zijn commando’s. Het gaat voorbeeldig. Tot drie pelotons van ongeveer 40 man tussen mij en de majoor lopen. Het commando ‘rechtsomkeert’ klinkt, maar ik versta het niet en loop in mijn eentje dapper door terwijl achter mij de hele troep is omgekeerd. De majoor denkt dat ik dat expres deed. De volgende dag krijg ik de opdracht om met een zootje ongeregeld een geheim wapen te gaan testen in Duitsland. Daar leer ik zoveel over mensen en organisaties dat ik er tien jaar later in mijn colleges gebruik van kan maken. Zeg Groningen en ik ben weer in zaal T13…….Op de muur van een aanpalend huis staat ‘masturbating mind’ gekalkt. Er komt iemand anders wonen. Nu staat er master …… mind. Weer twee jaar later is het ‘master’ geworden. Ik kijk de zaal in… wat ziet the mind’s eye van al die jonge mensen? Wat zullen ze zich herinneren van dat zaaltje, van mij, van mijn verhalen over mensen en organisaties?

2 reacties

  1. Mariëtte Bonenkamp schreef:

    Mooi verhaal, Chris. Deze verteltrant smaakt naar meer. Ook mooi dat verschillende plekken zo heel verschillend blijven hangen. Zo kan ik me bij ’t Harde alleen maar eindeloze wagons met defensiemateriaal voor de geest halen en een keer dat ik een bewaker met hond zag lopen achter het hek. En natuurlijk was dat station (dat eigenlijk die naam niet waard is) al een aantal keren de overstap-plek van trein naar bus. Daaraan heb ik een goede herinnering over gehouden toen mensen mij hielpen met de cello de bus in te klimmen!
    Mooie ervaring tussen de vele minder leuke momenten van het reizen met OV.

    • Chris Coolsma schreef:

      Je reacties voegen altijd veel toe, Mariëtte! Ik weet zeker dat jij net zo’n verhaal in deze trant kunt schrijven. Het is interessant om herinneringen van verschillende mensen bij dezelfde plek te horen, Ik speel het spel af en toe. ‘Waar denk jij het eerste aan bij….?’ Heel veel reizigers zullen bij ‘t Harde aan die wagens denken. Ik herinner me nu dat we al onze rupsvoertuigen moesten opladen voor een grote oefening in Duitsland. Daarna reden we met de rest van het rijdend materieel over de weg naar een of andere heide, ooit door Hitler ingepikt om zijn leger te kunnen trainen. Voor ik in nog meer dienstverhalen losbarst zal ik eens onderzoeken of ik deze verteltrant los kan laten op een ander onderwerp.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *