Seizoen, seizoen, wat ga je nu doen?
Chris Coolsma
Literaire schrijvers worden regelmatig verrast door het verleden, het karakter, de keuzen en de gevolgen van die keuzen van hun hoofdpersonen. Ik heb dat nu zelf ervaren door het leven van Joop (vgl. de man met de pluizige hond). Het ging zo’n bizarre en angstaanjagende kant op, dat het niet langer op deze plek verteld kan worden. Ik laat hem voorlopig liggen op de vuile vloer van zijn datsja. Het is herfst, hij zal niet doodvriezen. Hij kijkt verdwaasd omhoog, in een boos gezicht van een mij nog onbekende vrouw. Of man. Of een bekende. Tatjana? ‘Tatoet!’ fluistert hij hees, maar ik versta hem niet goed.
We maken kennis met een heel ander leven en een ander mens: Conchita.
Conchita
Het huis ligt verscholen achter slordig geschoren coniferen. Alleen aan de rode lantaarns op de hekpalen is af te lezen wat het is.
Ze werkte er met plezier, al wilde niemand dat geloven, als ze er al over had gesproken of ernaar was gevraagd. De klanten vonden haar lief en dienstbaar.
Omdat haar liefde alleen voor haar kinderen was gereserveerd, zag ze het niet aankomen.
‘Een Balkantype’ had de uitsmijter gezegd, maar ze had geen last van zulke vooroordelen, want dan verdiende je niks. Ze vroeg ook nooit iets, je moet alles weten, maar niet teveel in deze bisnes.
Op de liefde van haar leven had ze niet gerekend. Al helemaal niet op een tedere, trage, aandachtige minnaar, die de regels van de sekswerker kende maar toch vooral op haar genot gericht was.
Zo kwam het dat ze Sava kuste uit eigener beweging. Hij had haar verleid, tot haar verbijstering. Ze moest het geheimhouden, het was haar beroepseer te na. De meiden zouden haar ermee blijven plagen.
Ze geloofde het later gewoon niet meer, maar zij had hem zelf ten huwelijk gevraagd. Hij had eerst geweigerd, waar zag ze hem voor aan, hij wilde geen misbruik van haar maken. Maar ze was dankbaar voor zijn liefde en wist dat ze voorgoed bij hem zou blijven. ‘Hij is zo’n lieve man, zooo lief!, zei ze tegen haar hartsvriendin. Het huwelijk was de stap naar zijn verblijfsvergunning. Ze zou stoppen met werken en er voortaan helemaal alleen voor hem en de kinderen zijn.
Ze begon voor hen samen te sparen en kocht een huisje bij een plattelandsdorp, aan het eind van een karrespoor. Daar voelde hij zich het meeste thuis, daar leek het een beetje op zijn geboortedorp in Bulgarije. Hij was een handige man, ze moest een beetje blozend lachen als ze dat zei. Het huisje werd steeds meer een verwezenlijkte droom.
Ze trouwden in het roze en grijs. Bella kroop steeds bij Sava op de knie. Charlie droeg trots een hoge hoed boven zijn kinderjacquet. Alle meiden huilden. Het feest op hun nieuwe erf ging de hele nacht door.
Conchita gaf haar werk op. Een week na het huwelijk was hij spoorloos verdwenen.
Zij werkt weer in het huis met de rode lantaarns achter de slordig geschoren coniferen.
