Seizoen, seizoen, wat ga je nu doen? (6)
Chris Coolsma
Gelukkig in de lantaarn van een oude watertoren
In de vorige column voerde ik Billy Collins ten tonele. Er is een eenvoudige manier om snel en degelijk kennis met hem te maken. Ik vertaalde een reeks van zijn gedichten met het vage idee om ermee naar een uitgever te stappen. Ongeveer op het moment dat ik naar mijn stoute schoenen begon te zoeken, verscheen het boekje ‘Zo wordt u gelukkig’ van Kees van Kooten. Het bevat 25 gedichten van Collins met hun vertaling. Ze gaan vergezeld van uitleg, of hoe moet ik de oergeestige hoofdstukjes noemen die aan elk gedicht voorafgaan? Daarvan alleen al word je gelukkig. Mijn dochter, die kampioene lieve persoonlijke cadeautjes kopen is, gaf ons vervolgens een weekend in de mooiste hotelkamer van Nederland en kaartjes voor de lezing over zijn boekje, die van Kooten dat weekend zou geven.
De hotelkamer is gebouwd in het reservoir van een voormalige watertoren bij Dordrecht. Er is een spiraaltrapje in die kamer naar de lantaarn van de toren, een glazen vertrekje met een panoramisch zicht op de omgeving. Het was in september, de lucht was helder, het zicht ver. We hebben er vele gelukkige uren doorgebracht. Met een kijker in de nacht en met het ontbijt dat daar gebracht werd.
Ik denk dat iedereen die dit leest ook ooit gelukkig is gemaakt door Kees van Kooten en Wim de Bie. Ik kan nu uit de eerste gegeven hand vertellen, dat Kees nog veel aardiger is dan we allemaal al dachten. Zijn lezing draag ik mee in een speciaal lantaarnkamertje in mijn hoofd. Na afloop wilde ik een handtekening in het boekje, dat ik al verwoed grinnikend gelezen had. Ik was de eerste in een lange rij en ik vergat de tijd. Kees niet. Mijn verhaal (zie de vorige column) bracht hij rustig tot een einde met wat aardige woorden. Daarna schreef hij met blauwpaarse inkt een opdracht in het boekje: ‘voor Chris, in warme verbondenheid met deze grote dichter’. Daarna kon ik hem alleen nog maar licht bezweet bedanken voor de vele gelukkige uren die hij ons geschonken had. En keerden we terug naar de lantaarn, waar het licht nu eens niet uit scheen, maar naar binnen scheen uit Dordrecht en Rotterdam en Sliedrecht. Overal knipperende lichten op de zwartglanzende wateren. Ik weet zeker dat de volle maan hoog aan de hemel stond. Ik had daar ook rustig de rest van de gedichten willen vertalen. Wij in dat kamertje, met de boeken en de kijker, en driemaal daags het verrukkelijke eten van de kaart van Villa Augustus.
Ik zou er genieten van ‘de ellende van poëzie’
(fragment van ‘The trouble with poetry’):
…….’de ellende met poëzie is
dat zij het schrijven van meer poëzie aanmoedigt,
meer guppies die het aquarium bevolken,
meer babykonijntjes die uit hun moeders
in het bedauwde gras springen.
En zal het ooit eindigen?
Pas als de dag is gekomen
waarop we alles in de wereld hebben vergeleken
met al het andere in de wereld
en er niets anders meer te doen is
dan kalm onze notitieblokjes sluiten
en met de armen over elkaar aan onze schrijftafel zitten’……
Prijsvraag van de maand: schrijf zelf een gedicht over de decembermaand. Geen Sinterklaasgedicht. Prijs: nog een gedicht van Collins, in mijn vertaling.
7 reacties
Dag Chris, dank voor de mooie, inspirerende columns die je iedere maand brengt! Hartelijke groet, Myrthe Nobel
Dank je Myrthe! Ik ben geen erg trouwe bezoeker van de website, beetje zoals muzikanten die de opname van hun optreden niet willen terughoren. Zo krijg je nu een ernstig vertraagd antwoord. Ik zal mijn best doen om beter op te letten. En proberen inspirerend te blijven.
Beste Chris, je columns zijn elke keer erg verrassend! Iedere column zet je weer op een ander spoor. Getuigt van een grote innerlijke rijkdom! Dank je wel!
Een specifiek decembergedicht vind ik moeilijk, maar ik zal alle hoeken en gaten van mijn geest langslopen. Wie weet…
Hartelijke groet,
Bert Hebing
Dank je Bert! Ik ben benieuwd of je nog iets vindt in de hoek van de decembergedichten. Het leukste van deze maandelijkse opdracht – wat zo voelt het – is precies dat zoeken van nieuwe invalshoeken. In het begin waren de reacties schaars, daardoor ging ik minder kijken, maar je compliment (en dat van de anderen) stimuleert zeer! Hartelijke groet, Chris
Beste Chris,
Iedere keer wanneer ik in Villa Augustus ben geweest om te genieten van het lekkere eten, de uitnodigende tuin en omgeving waarover jij schrijft , keek ik naar de voormalige Watertoren waarin nu hotelkamers gesitueerd zijn.
Kan me voorstellen dat jullie mateloos genoten hebben ! Heerlijk lijkt het me daar een keer te mogen slapen.
Dank voor jouw waardevolle columns,
Karlijn Westermann
Beste Karlijn, dank voor je hartelijke woorden. Als onze kinderen het niet cadeau gegeven hadden, waren we er waarschijnlijk nooit terechtgekomen. Het is een van de mooiste oorden van Nederland, maar een van de wetten van de vijfsterrenplek geldt ook daar: ‘gij zult niet slapen en eten op vijfsterrenplekken’. Die wet heb ik bedacht na een nacht op de Mont Saint Michel, zoals in dit sonnet te lezen valt:
Klein luchtje
Het kleinste luchtje dat wij betaalden
zag ik boven de baai van de Mont Saint-Michel
door een piepklein raampje, we wisten wel
dat er meer van was, waar we niet om maalden
want dit is de wet der toeristenhel:
een vijfsterrenplek is bedoeld voor de rijken
en wil je daar slapen dan weet je wel
dat principes daar eventjes moeten wijken.
Dus al viel hij niet mee, die chambre vue baie
een bed met een kuil, een soort douche met wc
en dat luchtje achter dat miniglas,
een luchtje dat bovendien mistig was,
we waren zielsgelukkig bij het idee
van die vijfsterrenrots om ons heen in zee.
Zo nemen we met deze column, via Kees van Kooten en Villa Augustus in het nabije Dordrecht, afscheid van het voor ons en de Egelantier bijzondere jaar 2019. Met de seizoenen als leidraad op een weg van cultuur, vriendschap en natuur.
Bijzonder, rijk en leesbaar werden de maandelijkse columns van Chris Coolsma. Maar liefst zes stuks, die hier op deze seizoenensite nog steeds te lezen blijven. Zelfs reactie en commentaar geven op ieder van die columns blijft mogelijk.
Vol verwachting kijken we uit naar de nieuwe, maandelijks te verschijnen columns. Hup Chris!
Nieuw zal waarschijnlijk het ‘publiceren’ van geluidsfragmenten zijn, waarin Chris zogenaamde “Moctijnen” (een korte, door hemzelf ontwikkelde eigen versvorm) inbrengt.
Op naar 2020!
Hans Nobel