Peursumseweg 53, Giessenburg
info@egelantierseizoenen.nl

juli 2020; 2.1 De man met de pluizige hond

            Seizoen, seizoen, wat ga je nu doen?                 
(serie 2, aflevering 1)

Chris Coolsma

De man met de pluizige hond

Vooraf: op mijn columns kwamen het afgelopen jaar aardige, lieve, tot meer schrijven inspirerende reacties. Dank jullie wel, lezers. In de 10e column (Schrijfdwang is Engelengezang) staat een lijstje van onderwerpen voor korte verhalen. De reactie daarop (Marianne!) heeft me aangemoedigd om werkelijk korte verhalen te gaan schrijven. Hier is het eerste. Het leven is hard. Zo hard, dat ik er vaak alleen maar schaapachtig om kan lachen.

Het leven van Joop was eenvoudig. Hij handelde in auto’s van een incourant merk. Het parkeerterrein lag verborgen op een industrieterrein waar bijna niemand kwam. Joop had een netwerk van handelaren die hij vertrouwde. Hij belde en werd gebeld, speelde het spel van bod en tegenbod, liet de auto’s naar zijn terrein brengen waar ze een cosmetische behandeling kregen. Verkocht ze altijd weer. Net genoeg om er iets aan te verdienen. De kopers, liefhebbers van het incourante merk, wisten hem te vinden. Ze waren zonder uitzondering zelf ook incourante mannen.

Joop ontmoette niet veel vrouwen, behalve zijn Tatiana, die hij Tatoet noemde vanaf hun eerste kennismaking bij de balie van de fabrikant van het incourante automerk. Hij vond dat ze zo’n gezicht had. Ze had de woonkamer van hun kleine rijtjeshuis ingericht als een Russische salon, met draperieën en een obese sofa tegenover de wandvullende televisie, die altijd aanstond. Tatoet kookte smeuïge maaltijden die Joop al spoedig een wat vadsig, glimmend aanzien hadden gegeven. De geur van gebakken ui hing in zijn lederen jekker. Dat er op een dag een dochter werd geboren, was een geluk bij een geluk. De pluizige  pup die hij voor haar kocht was al gauw zijn alibi om al telefonerend een wandeling te maken, in alle seizoenen. Dat had hij nodig, want de enige zeer courante vrouw die ooit op zijn parkeerterrein verscheen, werd zijn minnares. Achterbanken van auto’s genoeg.

De minnares, laten we haar Roxanne noemen, zoals haar ouders hadden gedaan, vond achterbanken op den duur niet comfortabel genoeg. Joop huurde een huis voor haar, niet te ver weg, niet te dichtbij. Het stond als kantine in zijn boekhouding. Iedereen was tevreden, behalve Roxanne. Zij werd pas tevreden toen ze een zoon van Joop baarde. Als de buurtgenoten het hadden geweten, hadden ze beter begrepen waarom zijn wandelingen met de pluizige hond langer duurden, zijn passen driftiger werden, zijn gebaren groter. Nu dachten ze dat de handel wat minder goed ging. Logisch in die tijd.

Op een dag ontdekte de dochter van Joop dat haar vader er niet alleen een minnares op na hield.  Ze had er, zoals wij al weten, ook nog een halfbroertje bij gekregen. Heeft ze het haar moeder  verteld? Heeft ze haar vader gedwongen om het haar moeder te vertellen? Heeft ze het geheim gehouden?

Willen we Tatoet laten overleven en Joop en Roxanne er niet mee weg laten komen?

We weten alleen dat de dochter tegenwoordig in het meest luxueuze model van het incourante merk voorrijdt bij Tatoet, nu weer Tatiana, die altijd bij haar instapt met een eenhapshondje tegen haar buiten de oevers tredende boezem gedrukt. Ze rijden naar het dorpscafé, nemen gul in en keren aangenaam beschonken terug. Joop en de pluizige hond zijn nooit meer gezien. Het parkeerterrein staat leeg.

Of weten we alleen dat het rijtjeshuis leegstaat en dat Tatiana in het huurhuis woont dat niet te ver weg en niet te dichtbij staat?  De dochter heeft de handel in de incourante auto’s overgenomen en een kantine bij het parkeerterrein laten bouwen, Tatiana’s Corner. Het pandje wordt gefrequenteerd door incourante mannen die allemaal een enigszins vadsig, glimmend uiterlijk hebben gekregen van Tatiana’s kookkunsten. Het parkeerterrein ruikt tegenwoordig naar uien.

Het echte leven was wreder voor Tatiana, maar ik hou niet van ongelukkige eindes. Ik hou bovendien van haar.

En jawel, in oktober 2020 krijgen we waarachtig een vervolg op deze geschiedenis van Joop. Lees de worstelingen met zijn geschiedenis van Chris Coolsma zelf.
Hier, in deel 2: de man met de pluizige hond (2).

(Inspiratiebronnen: Lydia Davis, Varianten van ongemak en andere verhalen, 2011, Jean Echenoz, De Spionne, 2017 ; Laurent Binet, HhhH, 2010)

9 reacties

  1. Bernice Godaert-Vercauteren schreef:

    Mag je je schuldig voelen omdat je al die keren genoten hebt van die prachtige verhalen en nooit een leuke reactie hebt geschreven !
    Ik probeer het nu goed te maken Het eerste goede voornemen van de zomer in daden omgezet! Het voelt als een bevrijding !
    Heerlijk dat ik nog meer van je zal mogen lezen !
    Een fijne zomer
    Een fan
    Bernice

    • Chris Coolsma schreef:

      Niet nodig om je schuldig te voelen, Bernice. En als dat al nodig zou zijn, heb je die schuld nu met rente ingelost. Ik zit te stuiteren van blijdschap bij jouw reactie. Ik ga niet verklappen wat er volgt, maar er gaat van allerlei volgen. Ik begrijp de betekenis van het woord ‘fan’ opeens. Een ‘fan’ is iemand die enthousiast een vuurtje aanblaast en brandend houdt.

  2. Ineke schreef:

    Filmisch
    En heerlijk die wisselende perspectieven en de raadsels
    Een mooi eerste verhaal chris!
    Ineke

    • Chris Coolsma schreef:

      Blij dat het je plezier heeft gegeven, Ineke! Dank je wel. Ik zal vast verklappen dat het leven van Joop er niet eenvoudiger op wordt.

      • Mariëtte Bonenkamp schreef:

        Fijn, intrigerend verhaal vol mooie beelden en ontroerende en ook grappige zinnen. Een soort reis vol indrukken, die je steeds weer leest om geen moment te missen.
        En aanleiding tot het graven in eigen herinneringen en belevenissen. Bovendien een rijk verhaal dat alle kanten op kan gaan. Ik ben dus heel benieuwd naar het vervolg!

  3. Marianne van Delft schreef:

    Wat leuk, Chris, dat je mijn reactie op je column Schrijfdwang is engelengezang serieus hebt genomen. Hoewel natuurlijk vooral de pluizige hond verantwoordelijk is voor jouw mooie verhaal .
    Intrigerend geheel, vanaf de eerste regel! En altijd fijn als er in een verhaal iets te ruiken valt (de gebakken uien). Want dat heeft de schrijver vóór op de filmmaker. Een geur valt niet te filmen.
    Ik ben heel benieuwd naar je volgende verhaal. Succes ermee!
    P.S. het verschil tussen een vrouwelijke en een mannelijke auteur: de vrouw zou vooral de overdadige make-up van Tatiana beschrijven, de man beschrijft haar overdadige boezem. Haha! Dat je ’t weet.

    Marianne van Delft

    • Chris Coolsma schreef:

      Ik ben je echt dankbaar, Marianne. De onderwerpen liggen al heel lang te wachten en jij hebt het zetje gegeven. Ik wilde eerst schrijven dat je ‘de sluizen hebt opengezet’, maar dat is niet zo. Wat goed is komt langzaam, hoop ik maar. Interessant, die verschillen tussen de mannelijke en de vrouwelijke blik. Ik zag bij het schrijven wel steeds de make-up van Tatiana voor me, die altijd een beetje parelt van het zweet. Geëpileerde wenkbrauwen. Dunne boogjes in permanente verbazing. Kohlogen. Rouge en pancake. Ooit was er een Oostenrijkse kokkin van mijn studentenvereniging, mevrouw Louman, een kleine forse vrouw met een bleek gezicht waarop altijd zweetpareltjes stonden. Een van haar favoriete gerechten was Knödel met vette jus. Haar loon betaalde ik bij haar thuis uit. Daar rook het naar uien en de koffie kwam uit een altijd pruttelende samowar. Bij de deur, bovenaan een steile trap in de Marnixstraat, werd ik opgewacht door een mormel dat wel enige gelijkenis met een Knödel vertoonde. Het verschil was, dat het onophoudelijk kefte. Sindsdien noem ik zulke hondjes soms eentrapshondjes. Synoniem voor eenhapshondje, schoothondje en kuttenlikkertje. Dat laatste is familie-argot van mijn vrouw. Zit er een verhaal in mevrouw Louman? We zullen zien. Nu nadenken over de make-up van Roxanne.

      • Marianne van Delft schreef:

        In een van je vorige reacties noemde jij Annie Proulx. Uit de bieb haalde ik haar boek Scheepsberichten. Ik zit er nu middenin. Zeer mooi, stevig geschreven, niet zo alledaags, heel indrukwekkend! Weet niet wat ik hierna nog zou kunnen lezen. Dus jij ook bedankt!
        (Geen idee hoe je Proulx uitspreekt.)

        • Chris Coolsma schreef:

          Zag dit natuurlijk weer veel te laat. Fijn dat Scheepsberichten je bevallen is. Annie Proulx (spreek uit Proe) heeft heel veel andere boeken geschreven, stuk voor stuk niet alledaags en stevig. Ansichten, over een jongen die in een vlaag van verstandsverbijstering zijn liefje vermoordt, het lichaam verbergt en zogenaamd met haar op reis gaat. Af en toe stuurt hij een prentbriefkaart aan zijn moeder. Hij vindt nooit meer rust. Accordion misdaden, over een trekharmonica met daarin verborgen gestolen geld (een vloek), die elke nieuwe eigenaar de dood in jaagt. Het is duidelijk dat Proulx gebruik heeft gemaakt van een archief vol berichten over mensen die op een ongelukkige manier aan hun eind komen. Schorshuiden, over de nefaste gevolgen van de kolonisatie van Oost Canada. Nooit saai, altijd over het de harde werkelijkheid, de zelfkant, het kwaad. Eigenlijk loopt alleen Scheepsberichten nog goed af.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *